خدایــــا بنده ای   درد    آشنـــایم

به سر افتاده ای بی دست و پایم

ز غمـــــها سینه ام دریاست دریا

گــــــواهم گـــریه های هــــایهایم

به  درگــــــاه  تو  مینـالم به زاری

مــــرا بـگـــذار با ایــن نـــاله هایم

مــــرا در آتــــش عشقت بــسوزان 

مکن زین شعله ی سرکش رهایم

از ایــــن آتـش دلم را پر شرر کن  

بسوزان ، سوز دل را بیشتر کن

به آه  در  گلـــو  بشکسته ســوگند

به سوز سینه های خسته سوگند

به غـــــم پرورده ی محنت نصیبی

که در خون جگر بنشسته سوگند

به اشــــک مــادری کز داغ فرزند

فرو ریزد به رخ پیوسته ، سوگند

به بیماری که در هنگامه ی مرگ

بر آید نــاله اش آهسته ، سوگند

به  آن  بـــرگشته  ایــــام  نگون بخت

که راهش از همه سو بسته سوگند

مرا در بیکسی پیوسته کس باش

بوقت نــــاله هـــا فریــاد رس باش

به بی پــــاىٔی کـــه  در راهی خــزیده

به بیدستی که دست از جان کشیده

به محرومی که نالد در شب تار

ز غمـــــها جان او بر لب رسیده

به آن بیـــــمار دار شــب نخفته

که ریزد اشک محنت تا سپیده

به ناکامی که در شور جوانی

به خـــاک ســرد گوری آرمیده

به پیـــر خسته جــان مستمندی

که پشتش در تهیدستی خمیده

به آن طفل یتیم بی پناهی

که   لبــخند محبت را ندیده

بده دستی که دستی را بگیرم

ز خجلت پیش محتاجان نمیرم

قسم بر دستـــــگاه کبـــریاىٔی

قسم بر شوکت عرش خداىٔی

قسم بر بینوای سیر چشمی
که   دارد صـــد نـوا در بینواىٔی

قسم بر گلرخ عاشق نوازی

که در او نیست رنگ بیوفاىٔی

قسم بر مادری کز هجر فرزند

بود گریان به شبهای جداىٔی

قسم بر دختری کز راه پرهیز

شکیباىٔی کند در پارســاىٔی

دو رنگی را ز جان من جدا کن

دلـــم  را  با محبت آشنـــا کن

شاعر : مهدی سهیلی